Διάβασα για ένα σεμινάριο που οργανώνει η Φιλοσοφική Σχολή και το Τμήμα ΦΠΨ του Πανεπ. Αθηνών με θέμα: «η μοναξιά και ο παιδαγωγός». Το σεμινάριο απευθύνεται σε εκπαιδευτικούς με στόχο την κατανόηση της μοναξιάς του ίδιου του παιδαγωγού και των μαθητών του. Μου άρεσε ο τίτλος και σκέφτηκα πόση μοναξιά να υπάρχει σε κάθε τάξη για τους δασκάλους για να προκύπτει η ανάγκη για ένα τέτοιο σεμινάριο. Σκέφτηκα επίσης και πως δουλεύουν οι δάσκαλοι στις τάξεις τους, με πόση ενέργεια, κουράγιο, όρεξη, πάθος, όραμα, πίστη, με τι αγώνα βρίσκονται μέσα στις αίθουσες αλλά ταυτόχρονα σκέφτηκα και τη μοναξιά που βιώνουν οι ίδιοι οι δάσκαλοι στην τάξη τους, στα γραφεία διδασκόντων, και στα σχολεία τους, ένιωσα την απογοήτευσή τους από τις προσπάθειές τους με μαθητές και γονείς, αισθάνθηκα και την απομόνωσή τους από την κοινωνία και την απαξίωσή τους από ένα σύστημα εκπαιδευτικό. Κρίμα για ένα άνθρωπο που δουλεύει με ανθρώπους και σχετίζεται με παιδιά, γονείς, συναδέλφους, διευθυντές να νιώθει και χαρά και πίκρα, ελπίδα και απογοήτευση.
Και άραγε θα γίνει ποτέ και ένα σεμινάριο που θα αφορά τη μοναξιά των μαθητών μέσα στις τάξεις, ένα σεμινάριο για το τι σκέφτονται όταν ακούν ημερομηνίες και νόμους, ένα μάθημα για το τι νιώθουν εκεί στο τελευταίο θρανίο ακούγοντας φαινόμενα και εξισώσεις...
Άραγε μας αφορά και αυτή η πλευρά της εκπαίδευσης; Τι νιώθουν μέσα τους οι μαθητές; Επικοινωνούν; Συμμετέχουν; Τους αφορούν αυτά που γίνονται εκεί μέσα; Δημιουργούν; Καλλιεργούν τις όποιες δεξιότητες έχουν; (γιατί όλοι μας έχουμε δεξιότητες)
Και αν διαβάσεις και το schooligans θα δεις εκεί μοναξιά, και πίκρα, και παράπονο, και οργή και θυμό και βαρεμάρα και και ... Κάποτε διάβασα εκεί το σχόλιο: «έχω κουραστεί να βλέπω για 6 χρόνια την πλάτη του μπροστινού μου».
Να μείνουμε όμως στο καλό:
Στόχος του σεμιναρίου είναι «να διευκολύνει τον παιδαγωγό να συνειδητοποιήσει ποιες εμπειρίες συνιστούν μοναξιά, υπό ποιες συνθήκες τις βιώνει, να μοιραστεί με συναδέλφους σκέψεις και συναισθήματα, να αμφισβητήσει παρανοήσεις και «μύθους» και τέλος να αξιοποιήσει τη μόνωση».
Ας είναι για καλό λοιπόν και μια αρχή, όσοι πιστοί και πιστές προσέλθετε.
Και άραγε θα γίνει ποτέ και ένα σεμινάριο που θα αφορά τη μοναξιά των μαθητών μέσα στις τάξεις, ένα σεμινάριο για το τι σκέφτονται όταν ακούν ημερομηνίες και νόμους, ένα μάθημα για το τι νιώθουν εκεί στο τελευταίο θρανίο ακούγοντας φαινόμενα και εξισώσεις...
Άραγε μας αφορά και αυτή η πλευρά της εκπαίδευσης; Τι νιώθουν μέσα τους οι μαθητές; Επικοινωνούν; Συμμετέχουν; Τους αφορούν αυτά που γίνονται εκεί μέσα; Δημιουργούν; Καλλιεργούν τις όποιες δεξιότητες έχουν; (γιατί όλοι μας έχουμε δεξιότητες)
Και αν διαβάσεις και το schooligans θα δεις εκεί μοναξιά, και πίκρα, και παράπονο, και οργή και θυμό και βαρεμάρα και και ... Κάποτε διάβασα εκεί το σχόλιο: «έχω κουραστεί να βλέπω για 6 χρόνια την πλάτη του μπροστινού μου».
Να μείνουμε όμως στο καλό:
Στόχος του σεμιναρίου είναι «να διευκολύνει τον παιδαγωγό να συνειδητοποιήσει ποιες εμπειρίες συνιστούν μοναξιά, υπό ποιες συνθήκες τις βιώνει, να μοιραστεί με συναδέλφους σκέψεις και συναισθήματα, να αμφισβητήσει παρανοήσεις και «μύθους» και τέλος να αξιοποιήσει τη μόνωση».
Ας είναι για καλό λοιπόν και μια αρχή, όσοι πιστοί και πιστές προσέλθετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου