Για το Θανάση Βέγγο

Καλέ μου άνθρωπε, νάσαι καλά.


Σε ευχαριστώ για το γέλιο που μου χάρισες, για τη συγκίνηση που υπήρχε στις ταινίες σου, για μια πίκρα που κρυβόταν πίσω από τις γκάφες σου, για το γεγονός ότι μετά από κάθε ταινία σου ακόμη και τώρα δε βγαίνω με γέλια και χάχανα αλλά με έναν προβληματισμό και μια μελαγχολία, για την ανθρωπιά σου, για την αλληλεγγύη που έδειχνες στους άλλους, για τη μεγάλη σου καρδιά, για την ταπεινότητα σου, για όσα έμαθα ότι πέρασες και έκανες στη ζωή σου, για πολλά..., για πάρα πολλά.

Και όταν πριν λίγο καιρό ΄ανέβαζα΄ εδώ στο blog "την τελευταία νανόχηνα" με σένα πρωταγωνιστή δεν ήξερα. Με συγκινείς ακόμη βλέποντάς σε να πονάς για το χηνάκι ή για τον Τανάση που φώναζε ο Αντώνης Παπαδόπουλος μαύρος από το ξύλο στα κρατητήρια της Γκεστάπο στην ταινία του Κατσουρίδη "Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση;"

Και για όποιον ή όποια θέλει κάτι παραπάνω για τις ταινίες του, εδώ στο Βέγγος. Είμαι όμως σίγουρος ότι θα βρείτε πολλά και αλλού.

Με αφορμή την τελευταία ταινία που σε είδα και με συγκίνησες, το "Ψυχή βαθιά"...





Βρήκα στο διαδίκτυο και σας παραθέω 2 αποσπάσματα από τις ατάκες ή τις σκηνές του που μας σκόρπισαν τόσο γέλιο. Θα βρείτε και αλλού ατάκες του, άλλωστε ποιος δε θυμάται έστω και μια ατάκα του Θανάση να τη λέει στην παρέα του;







ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΑΣ ΘΑΝΑΣΗ!