Καμμιά φορά διαβάζεις ένα κείμενο ή ένα ποίημα και λες εντάξει, ωραίο είναι και κλείνεις το βιβλίο ή τον υπολογιστή σου και προχωράς παρακάτω. Ώσπου έρχεται εκείνη η στιγμή που όταν θα ξαναδιαβάσεις το ποίημα ή το κείμενο το 'βλέπεις αλλιώς', σου φαίνεται διαφορετικό, σου μοιάζει ότι κάτι σου λέει, το διαβάζεις και λες 'εδώ για κάτι μιλάει ο ποιητής'. Ένα τέτοιο ποίημα σάς έχω εδώ σήμερα. Μην ανησυχείτε ακόμη και αν δεν σας 'μίλησε' αφήστε το να υπάρχει μέσα σας, απλά διαβάστε το.
Καθώς πλησιάζει η ώρα
(Γ. Βαρβέρης, 'ο άνθρωπος μόνος", Εκδ. Κέδρος 2009)
Λένε πως πλησιάζει η ώρα
κι ίσως να ‘ναι αλήθεια.
Ποιος όμως πρέπει να κριθεί;
Μήπως κι εμείς που ζήσαμε
μόνο με το άκουσμα των πρώτων Σου θαυμάτων;
Εκείνους μόνο γιάτρεψες
για να πιστέψει τώρα ο κόσμος
των υγειών σε Σένα.
Εκείνους μόνο
γιατί εμείς που ακολουθήσαμε
στρατιές στρατιών
ανάπηροι της Ιστορίας
ζήσαμε
άλλοι μέσα στις μάταιες προσευχές
κι άλλοι μέσα στον πόνο απεγνωσμένοι.
Ουδέτερος ελεήμων σαν ελπίδα ωχρή
μας άφησες να σε αντικαταστήσουμε:
Είμαστε προ της κρίσεως υπερήφανοι
γιατί το θαύμα ήταν πως ζήσαμε
χωρίς το θαύμα.
Για τη Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου