Για την Άννα Φρανκ.
Πριν λίγες μέρες πήγα θέατρο. Είδα την παράσταση "το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ". Το καταπληκτικό στο θέατρο είναι ότι βλέπεις τους ηθοποιούς εκεί μπροστά στα μάτια σου να γελάνε, να φλερτάρουν, να τσακώνονται, να κλαίνε, να πονάνε, να υποφέρουν. Μετά όμως, όταν πλέον έχεις φύγει, σε ακολουθούν οι ήρωες, οι χαρακτήρες, η ζωή τους. Σε μένα συμβαίνει πάντα αυτό μετά από μια θεατρική παράσταση. Και για αυτό θα σας πω ότι είναι μια καλή παράσταση, που αν και δεν είναι ούτε πρωτοποριακό το έργο ως κείμενο, ούτε αποτελεί μια νέα πρόταση για το ανέβασμά του, εντούτοις είναι καλή για άλλο λόγο. Βλέπεις μια γεμάτη ζωντάνια και όρεξη Άννα με τα πειράγματά της, με τα σκέρτσα της, με τη φρεσκάδα της και παράλληλα ζεις, νιώθεις, καταλαβαίνεις την κλειστοφοβική κατάσταση να συζείς με άλλους 7 ανθρώπους σε μια σοφίτα, να πέφτεις συνεχώς πάνω τους, να μην έχεις καθόλου τον ιδιωτικό σου χώρο, να εξαρτάσαι από άλλους για το φαγητό, την είδηση, τα ρούχα, τα φάρμακα, να μη μπορείς να βγεις, να μυρίσεις τον αέρα, να δεις, να γευτείς σοκολάτα ή καφέ, να γελάσεις δυνατά...Και όμως μέσα από αυτό νιώθεις και μια αισιοδοξία για το πως μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου, για το πως μπορείς να πορευτείς, για το πως μπορείς να είσαι άνθρωπος ακόμη σε δύσκολες συνθήκες, να στέκεσαι δίπλα του και να τον στηρίζεις ακόμη και λίγο πριν το τέλος, ακόμη και δώρα να του φτιάχνεις με ό,τι έχεις βρει σε μια σοφίτα, να του προσφέρεις όταν οι άλλοι σε κυνηγούν. Αλλά και για το κουράγιο και την δύναμη αυτών που σε έκρυψαν, σε έντυσαν, σε τάισαν, σου συμπαραστάθηκαν, σου έφεραν και ένα ζευγάρι κόκκινα γοβάκια μέσα στην κατοχή, που δεν φοβήθηκαν τις μαύρες εκείνες μέρες να είναι Άνθρωποι. Πώς άραγε θα ήμασταν εμείς αν βρισκόμασταν σε μια παρόμοια κατάσταση; Θα τους κρύβαμε; Θα τους φροντίζαμε; Θα τους συμπαραστεκόμασταν; Και αν ήμασταν σε μια σοφίτα τι θα κάναμε; Πώς θα ζόύσαμε; Ερωτήματα βέβαια χωρίς απαντήσεις αλλά αν τα φέρουμε στις δικές μας συνθήκες και καταστάσεις, πώς τα απαντάει ο καθένας μας τώρα;
Ψάχνοντας λοιπόν στο διαδίκτυο βρήκα την επίσημη ιστοσελίδα της Άννας Φρανκ όπου μπορείς να βρεις πληροφορίες για όλη την οικογένεια και τη ζωή τους. Βρήκα επίσης την ιστοσελίδα της κρυφής σοφίτας όπου μπορείς να δεις το όλο σπίτι, να δεις τρισδιάστατα όλα τα δωμάτια, να καταλάβεις πως ήταν ο χώρος και πόσο δύσκολη η ζωή 8 ανθρώπων εκεί, σου παρουσιάζουν επίσης ένα προς ένα και τα 8 πρόσωπα που έζησαν εκεί για 2 χρόνια (παρουσιάζεται και ο πατέρας να μιλάει εκ των υστέρων μιας μόνο αυτός σώθηκε από την καταστροφή), αυτούς που τους βοήθησαν (παρουσιάζεται το κεντρικό ζευγάρι που τους βοήθησε) και τον τραγικό επίλογο. Όλα με βίντεο, φωτογραφίες, άρθρα και αρχειακό υλικό.
Βρήκα επίσης και ένα βίντεο διάρκειας 20 δευτερολέπτων που δείχνει την γειτόνισσά τους να παντρεύεται στις 22 Ιουλίου του 41 (ένα χρόνο πριν κρυφτεί η οικογένεια) και από το παράθυρο να ξεπροβάλλει η Άννα για να δει τη νύφη και το γαμπρό.
Εδώ μιλάει η κυρία Miep Gies, που τους έκρυβε και φρόντιζε για αυτούς (πέθανε το 2010).
Και εδώ δύο βίντεο σχετικά με τα τελευταία στρατόπεδα συγκέντρωσης και την τύχη της Άννας και της Μάργκο Φρανκ.
Στην ιστοσελίδα της Άννας Φρανκ έχει και για κάθε μέρα ένα αντίστοιχο σχόλιο της από το ημερολόγιό της. Για την 8η Νοεμβρίου έχει: “I simply can't imagine the world will ever be normal again for us. I do talk about "after the war," but it's as if I'm talking about a castle in the air, something that can never come true. ” (δηλαδή, δεν μπορώ απλά να φανταστώ ότι ο κόσμος θα ξαναγίνει ποτέ κανονικός για μας. Μιλάω για 'το μετά τον πόλεμο' αλλά είναι σαν να μιλάω για ένα κάστρο που είναι στον αέρα, σαν να μιλάω για κάτι που δεν θα βγει ποτέ αληθινό)
Πηγή: 8 Νοεμβρίου http://www.annefrank.org/en/Subsites/Home/
Πριν λίγες μέρες πήγα θέατρο. Είδα την παράσταση "το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ". Το καταπληκτικό στο θέατρο είναι ότι βλέπεις τους ηθοποιούς εκεί μπροστά στα μάτια σου να γελάνε, να φλερτάρουν, να τσακώνονται, να κλαίνε, να πονάνε, να υποφέρουν. Μετά όμως, όταν πλέον έχεις φύγει, σε ακολουθούν οι ήρωες, οι χαρακτήρες, η ζωή τους. Σε μένα συμβαίνει πάντα αυτό μετά από μια θεατρική παράσταση. Και για αυτό θα σας πω ότι είναι μια καλή παράσταση, που αν και δεν είναι ούτε πρωτοποριακό το έργο ως κείμενο, ούτε αποτελεί μια νέα πρόταση για το ανέβασμά του, εντούτοις είναι καλή για άλλο λόγο. Βλέπεις μια γεμάτη ζωντάνια και όρεξη Άννα με τα πειράγματά της, με τα σκέρτσα της, με τη φρεσκάδα της και παράλληλα ζεις, νιώθεις, καταλαβαίνεις την κλειστοφοβική κατάσταση να συζείς με άλλους 7 ανθρώπους σε μια σοφίτα, να πέφτεις συνεχώς πάνω τους, να μην έχεις καθόλου τον ιδιωτικό σου χώρο, να εξαρτάσαι από άλλους για το φαγητό, την είδηση, τα ρούχα, τα φάρμακα, να μη μπορείς να βγεις, να μυρίσεις τον αέρα, να δεις, να γευτείς σοκολάτα ή καφέ, να γελάσεις δυνατά...Και όμως μέσα από αυτό νιώθεις και μια αισιοδοξία για το πως μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου, για το πως μπορείς να πορευτείς, για το πως μπορείς να είσαι άνθρωπος ακόμη σε δύσκολες συνθήκες, να στέκεσαι δίπλα του και να τον στηρίζεις ακόμη και λίγο πριν το τέλος, ακόμη και δώρα να του φτιάχνεις με ό,τι έχεις βρει σε μια σοφίτα, να του προσφέρεις όταν οι άλλοι σε κυνηγούν. Αλλά και για το κουράγιο και την δύναμη αυτών που σε έκρυψαν, σε έντυσαν, σε τάισαν, σου συμπαραστάθηκαν, σου έφεραν και ένα ζευγάρι κόκκινα γοβάκια μέσα στην κατοχή, που δεν φοβήθηκαν τις μαύρες εκείνες μέρες να είναι Άνθρωποι. Πώς άραγε θα ήμασταν εμείς αν βρισκόμασταν σε μια παρόμοια κατάσταση; Θα τους κρύβαμε; Θα τους φροντίζαμε; Θα τους συμπαραστεκόμασταν; Και αν ήμασταν σε μια σοφίτα τι θα κάναμε; Πώς θα ζόύσαμε; Ερωτήματα βέβαια χωρίς απαντήσεις αλλά αν τα φέρουμε στις δικές μας συνθήκες και καταστάσεις, πώς τα απαντάει ο καθένας μας τώρα;
Ψάχνοντας λοιπόν στο διαδίκτυο βρήκα την επίσημη ιστοσελίδα της Άννας Φρανκ όπου μπορείς να βρεις πληροφορίες για όλη την οικογένεια και τη ζωή τους. Βρήκα επίσης την ιστοσελίδα της κρυφής σοφίτας όπου μπορείς να δεις το όλο σπίτι, να δεις τρισδιάστατα όλα τα δωμάτια, να καταλάβεις πως ήταν ο χώρος και πόσο δύσκολη η ζωή 8 ανθρώπων εκεί, σου παρουσιάζουν επίσης ένα προς ένα και τα 8 πρόσωπα που έζησαν εκεί για 2 χρόνια (παρουσιάζεται και ο πατέρας να μιλάει εκ των υστέρων μιας μόνο αυτός σώθηκε από την καταστροφή), αυτούς που τους βοήθησαν (παρουσιάζεται το κεντρικό ζευγάρι που τους βοήθησε) και τον τραγικό επίλογο. Όλα με βίντεο, φωτογραφίες, άρθρα και αρχειακό υλικό.
Βρήκα επίσης και ένα βίντεο διάρκειας 20 δευτερολέπτων που δείχνει την γειτόνισσά τους να παντρεύεται στις 22 Ιουλίου του 41 (ένα χρόνο πριν κρυφτεί η οικογένεια) και από το παράθυρο να ξεπροβάλλει η Άννα για να δει τη νύφη και το γαμπρό.
Εδώ μιλάει η κυρία Miep Gies, που τους έκρυβε και φρόντιζε για αυτούς (πέθανε το 2010).
Και εδώ δύο βίντεο σχετικά με τα τελευταία στρατόπεδα συγκέντρωσης και την τύχη της Άννας και της Μάργκο Φρανκ.
Στην ιστοσελίδα της Άννας Φρανκ έχει και για κάθε μέρα ένα αντίστοιχο σχόλιο της από το ημερολόγιό της. Για την 8η Νοεμβρίου έχει: “I simply can't imagine the world will ever be normal again for us. I do talk about "after the war," but it's as if I'm talking about a castle in the air, something that can never come true. ” (δηλαδή, δεν μπορώ απλά να φανταστώ ότι ο κόσμος θα ξαναγίνει ποτέ κανονικός για μας. Μιλάω για 'το μετά τον πόλεμο' αλλά είναι σαν να μιλάω για ένα κάστρο που είναι στον αέρα, σαν να μιλάω για κάτι που δεν θα βγει ποτέ αληθινό)
Πηγή: 8 Νοεμβρίου http://www.annefrank.org/en/Subsites/Home/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου