...και ο .....είναι εντάξει

Μια μέρα της προηγούμενης βδομάδας κατέβηκα πλατεία Αμερικής για δουλειά. Καθώς περπατούσα στο δρόμο άκουσα φωνές δυνατές. Πλησίασα στο μέρος και είδα στη γωνία ένα νεοκλασσικό σπίτι, με αγκαλιασμένα παιδιά να φωνάζουν δυνατά: "και ο Φίλιππος είναι εντάξει", και ύστερα "και η Δανάη είναι εντάξει" και μετά "και ο Γιώργος είναι εντάξει" και πάλι "και ο Νίκος είναι εντάξει". Ήταν το σπίτι της Διάβασης, του ΚΕΘΕΑ. Ομολογώ ότι στο άκουσμα των εκφράσεων ανατρίχιασα. Σε κάθε "και ο .....είναι εντάξει" που άκουγα ένιωθα κάτι πολύ έντονο βαθιά μέσα μου. Ποτέ άλλοτε, η κλασσική έκφραση που όλοι λέμε-είμαι εντάξει-δεν πήρε ένα τόσο δυνατό νόημα, ένα τόσο δυνατό ήχο, μια τόση δυνατή ώθηση προς τη ζωή!

Νάστε πάντα εντάξει παιδιά και καλή πορεία στη ζωή σας.

Όσο για μένα από τότε που όταν με ρωτάνε: 'πώς είσαι ;' τους απαντώ 'εντάξει' αλλά έρχεται από μέσα μου η ίδια ένταση και φωνή αλλά τώρα με μια άλλη διάσταση,νόημα, σημασία και αξία, "και εγώ είμαι εντάξει"...