Κουβεντιάζοντας με την ξαδέλφη μου προχθες με αφορμή όλα όσα γίνονται εδώ σε αυτόν τον τόπο μιλήσαμε για θυμό. Θυμό για όλους και για όλα. Και μετά από αυτή την κουβέντα θυμήθηκα το πένθος. Μήπως βιώνουμε ένα πένθος; Μήπως στο ασυνείδητό μας ζούμε τα στάδια ενός χαμού, μιας απώλειας; Απώλεια για ό,τι ο καθένας μας θεωρεί ότι έχασε. Ή η κοινωνία 'πενθεί' συλλογικά για κάτι που έκανε τον κύκλο του και κλείνει; Αυτή η σκέψη με έκανε να αναζητήσω τα στάδια του πένθους και τα βρήκα:
άρνηση (αποκλείεται να συμβαίνει αυτό σε μένα)
θυμός (είναι πάρα πολύ άδικο)
διαπραγμάτευση (να το δούμε, να το συζητήσουμε)
κατάθλιψη και άγχος (δεν υπάρχει ελπίδα και σωτηρία)
αποδοχή και συνειδητοποίηση (ενέργεια για το επόμενο βήμα αξιοποιώντας όλο μου τον εαυτό)
Ίσως και να μη λένε τίποτα όλα αυτά, ίσως και να λένε. Στο κάτω κάτω ο καθένας μας και η καθεμία διατηρεί το δικαίωμα να παρατηρεί τα γεγονότα, να τα ερμηνεύει, να τοποθετείται και να παίρνει θέση όπως εκείνος κρίνει σωστότερα.
Καλό σας μήνα.
άρνηση (αποκλείεται να συμβαίνει αυτό σε μένα)
θυμός (είναι πάρα πολύ άδικο)
διαπραγμάτευση (να το δούμε, να το συζητήσουμε)
κατάθλιψη και άγχος (δεν υπάρχει ελπίδα και σωτηρία)
αποδοχή και συνειδητοποίηση (ενέργεια για το επόμενο βήμα αξιοποιώντας όλο μου τον εαυτό)
Ίσως και να μη λένε τίποτα όλα αυτά, ίσως και να λένε. Στο κάτω κάτω ο καθένας μας και η καθεμία διατηρεί το δικαίωμα να παρατηρεί τα γεγονότα, να τα ερμηνεύει, να τοποθετείται και να παίρνει θέση όπως εκείνος κρίνει σωστότερα.
Καλό σας μήνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου