Ένα ποίημα "απολείπειν ο Θεός Αντώνιον"

Ένα ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη, "Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον". Ένα πολύ όμορφο ποίημα που μου άρεσε στο Λύκειο, το αναλύσαμε κιόλας στην τάξη. Θυμάμαι ότι μας άρεσε ο Καβάφης. Η φιλόλογός μας μάς έκανε ωραίες αναλύσεις και ήταν όμορφα να μιλάμε για ποίηση μέσα στο σχολείο και να ακούς απόψεις, γνώμες, συναισθήματα. Τώρα τον ξανασυναντώ μέσα από μαθητές, συναδέλφους, κείμενα, αφορμές από την επικαιρότητα, αφορμές από τη ζωή μου.
Και μια φίλη μου βρήκε και μού έστειλε από το Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού τον σύνδεσμο στον οποίο το ποίημα το απαγγέλλει ο Δημήτρης Χορν. Την ευχαριστώ πολύ.


Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις