"ευτυχώς/δυστυχώς μπορείς...."
Συνεχίζοντας το προηγούμενο κείμενο για τη δασκάλα που έκανε τη διαφορά σε ένα σχολείο της Αμερικής θέλω να σας πω για έναν ιερέα στην Καλλονή της Λέσβου, ο οποίος κάνει και αυτός τη διαφορά στη μικρή κοινότητα που ζει. Βλέποντας όλους αυτούς τους ανθρώπους που φτάνουν στη Μυτιλήνη με τόσα βάσανα, ταλαιπωρίες αλλά και ελπίδα και όνειρα αποφάσισε να τους συντρέξει όσο και όπως μπορεί. Κατάφερε λοιπόν να κινητοποιήσει τους κατοίκους της ενορίας του για ένα πιάτο φαί, για ένα παντελόνι, για ένα ζευγάρι παπούτσια, για μια μπάλλα... και πέτυχε. Μπράβο του!
Εκεί που οι άλλοι ψάχνουν να βρουν κάτι για να δώσουν νόημα στη ζωή τους ή παραπονιούνται ότι η ζωή δεν τους έχει δώσει μεγάλες προκλήσεις για να παλέψουν ή θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο αλλά δεν ξέρουν πως ή .. ή .. αυτός ο ιερέας βρήκε την ευκαιρία, 'μπροστά στα πόδια του' θα έλεγα ( γιατί εκεί δεν είναι τελικά το μετερίζι όπου ο καθένας μας μπορεί να παλέψει;) και ξεκίνησε.
Σας παραθέτω αποσπάσματα από το κείμενο-άρθρο του κυρίου Γιώργου Τυρίκου, στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ της 3ης Ιανουαρίου του 2009, τον οποίο και ευχαριστώ για την ευκαιρία να γνωρίσω τον ιερέα αυτόν αλλά και για την ευκαιρία να τον γνωρίσω μέσω εκείνου και σε εσάς.
"... Μέσα στο 2008 ο παπα-Στρατής - εφημέριος του Αγίου Γεωργίου στο Κεράμι της Καλλονής - τάισε και έντυσε πάνω από 600 πρόσφυγες που βρέθηκαν στην περιοχή του......Στο Κέντρο Φιλοξενίας Ασυνόδευτων Ανήλικων Προσφύγων στην Αγιάσο, όπου κάνουμε μαθήματα ελληνικών, δεν έχουμε δει κανέναν εγκληματία. Τα παιδιά είναι χαμογελαστά και γεμάτα ευγένεια.....Η ευθύνη μας ξεκινάει από αυτά που εμείς ως άτομα, ως πολίτες πρέπει να κάνουμε...... Και ξαφνικά το πρόβλημα μεταφέρθηκε στη γειτονιά μας. ..... Το δράμα των πλασμάτων του Θεού........ Και η απόφαση 'Κάτω από αυτές τις συνθήκες', συνεχίζει ο παπα-Στρατής, μόνο μια απόφαση μπορούσε να παρθεί. Η βοήθεια και η προς στιγμήν ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου..... ο Ιησούς Χριστός μάς μίλησε για την παραβολή του καλού Σαμαρείτη..... και συνεχίζει: «Δε θα μπορούσα βέβαια να σας κρύψω πως μέσα από την επαφή μου με τους “λαθρομετανάστες”, ένιωσα ένοχος γιατί ...είχα όσα εκείνοι δεν έχουν..... θέλω να ζητήσω ένα μεγάλο συγγνώμη γιατί και εγώ είμαι μέρος του λεγόμενου “πολιτισμένου” κόσμου.....Και να θυμηθώ και την παραίνεση του Αποστόλου των Εθνών Παύλου: “Εάν μιλώ τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων και δεν έχω αγάπη, έχω γίνει χαλκός που ηχεί και κύμβαλο που κάνει θόρυβο. Και αν μοιράσω τα υπάρχοντά μου και αν δώσω το σώμα μου να καεί, αν δεν έχω αγάπη δεν είμαι τίποτα..."
νάστε καλά και καλό δρόμο στη ζωή σας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου