Με αφορμή περιπέτεια υγείας πολύ κοντινού μου προσώπου αλλά και σκεφτόμενος τα περσινά τα δικά μου, ξαναθυμήθηκα προβληματισμούς και σκέψεις παλιές. Από πέρσι τέτοια εποχή που 'έτρεχα' 2-3 λόγια: οι γονείς μας μάς έδωσαν πάρα πολλά και μάς στάθηκαν πολύ στα πρώτα χρόνια που μεγαλώναμε με άπειρα ξενύχτια, αρρώστιες, κλάματα, κολικούς, ξανά αρρώστιες, επισκέψεις σε γιατρούς, αγωνία κλπ. Έρχεται μια στιγμή λοιπόν που η ίδια η ζωή στα φέρνει έτσι που ανταποδίδεις κι εσύ με τη σειρά σου αυτή την αγάπη, την περιποίηση, την φροντίδα, το νοιάξιμο, το ξενύχτι, το να είσαι δίπλα του και τη δίνεις στους γονείς σου, πίσω.
Και μια δεύτερη σκέψη, ο καθένας που συναντάς εκεί σε αυτό το ψυχρό και κρύο δωμάτιο ενός νοσοκομείου έχει κάτι να σου δείξει, να σου μάθει, να σου διδάξει. Από το διπλανό σου στο κρεβάτι μέχρι τη νοσοκόμα, το συγγενή, το γιατρό. Το μάθημα, αν θέλεις να το δεις έτσι, της ταπεινότητας στη ζωή, το να υπηρετείς τη ζωή χωρίς εγωισμούς ή ανάγκη για επιβράβευση και καλά λόγια, το να μάθεις ότι δεν είναι 'κακό ή ντροπή' να ζητάς βοήθεια και να εκτιμάς τη ζωή και αυτό που έχεις, να το εκτιμάς πραγματικά.
Και μια δεύτερη σκέψη, ο καθένας που συναντάς εκεί σε αυτό το ψυχρό και κρύο δωμάτιο ενός νοσοκομείου έχει κάτι να σου δείξει, να σου μάθει, να σου διδάξει. Από το διπλανό σου στο κρεβάτι μέχρι τη νοσοκόμα, το συγγενή, το γιατρό. Το μάθημα, αν θέλεις να το δεις έτσι, της ταπεινότητας στη ζωή, το να υπηρετείς τη ζωή χωρίς εγωισμούς ή ανάγκη για επιβράβευση και καλά λόγια, το να μάθεις ότι δεν είναι 'κακό ή ντροπή' να ζητάς βοήθεια και να εκτιμάς τη ζωή και αυτό που έχεις, να το εκτιμάς πραγματικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου