Θα σας περιγράψω μια ωραία εικόνα που είδα, δεν τη φωτογράφησα, χθες στην ΑΘήνα. Μια εικόνα που με άγγιξε, με συγκίνησε, και δεν είναι της φαντασίας μου.
Είμαστε κάπου στο Παγκράτι μεσημέρι, Σάββατο, δρόμοι με νεραντζιές, πεζοδρόμια στενά, πολυκατοικίες, μια πυκνοκατοικημένη περιοχή, παρκαρισμένα αυτοκίνητα παντού, μηχανάκια, κόσμος να προχωρά βιαστικά, κυρίες για τα ψώνια του Σαββατοκύριακου, άλλος για δουλειά, νέα ζευγαράκια για καφέ, παιδάκια με γιαγιάδες, να φυσάει πολύ και να υπάρχει και αυτή η σκόνη από την Αφρική.
Ένα ζευγάρι προχωρά αργά πιασμένο χέρι-χέρι, κάποια στιγμή σκύβει αυτός και της δίνει ένα τρυφερό φιλί στο μάγουλο. Συνεχίζουν να προχωράνε και καθώς τους συναντάς μπροστά σου παρατηρείς ότι ο καθένας τους κρατά και από μια σκούπα, ένα φαράσι, μια τσάντα με διάφορα απορυπαντικά, 2-3 πανιά, έχουν και από ένα μαντήλι στο κεφάλι τους και τα προσωπά τους είναι σκαμένα και ταλαιπωρημένα!
Ανεβαίνουν τα σκαλιά μιας πολυκατοικίας και πιάνουν δουλειά.
1 σχόλιο:
Ευτυχώς για σένα αλλά κ για όλους εμάς, που παρ΄ότι τρέχουμε, έχουμε σύνδεση με τα μάτια της ψυχής μας κ βλέπουμε ...!
Δημοσίευση σχολίου