Παραθέτω δύο αποσπάσματα από δύο άρθα που διάβασα πρόσφατα και είχαν το ίδιο σχεδόν θέμα. Το θέμα της λύπης στη ζωή μας και πως το χειριζόμαστε. Τα βρήκα να μιλάνε πάρα πολύ για τη Ζωή ενώ ταυτόχρονα θίγουν στενάχωρα πράγματα.
Πως το αντιμετωπίζουμε και τι μαθαίνουμε ή δεν μαθαίνουμε από ένα στενάχωρο γεγονός που μας συνέβη ή συνέβη σε κάποιον δικό μας. Αναφέρονται και στο συναίσθημα της λύπης, της θλίψης και άλλα ΄μαύρα΄ συναισθήματα που προσπαθούμε να τα ΄απωθήσουμε΄ ή να τα ΄ξεχάσουμε΄ ή να βρούμε τρόπους αντιμετώπισής τους, πάντα όμως με ένα καταναλωτικό ή επιφανειακό μάτι. Είναι όμως έτσι;
Και αν όμως αντί να προσπεράσουμε τη λύπη, σταθούμε και τη νιώσουμε 100% παρόντες; Μήπως έτσι Ζούμε;
Οι απαντήσεις στα δύο άρθρα.
"Λύπη σημαίνει ζωή"
Άρθρο της Αλεξάνδρας Μπουτοπούλου στο protagon στις 28-8-12.
«...άκουσα μια κυρία να μιλάει με κόρη φίλης της μετά τα αποτελέσματα των βάσεων για τα ΑΕΙ ...Δεν πειράζει κορίτσι μου, σιγά. Δεν έγινε και τίποτα....Κοίτα να βγεις να διασκεδάσεις τώρα και αν θες, θα ξαναδώσεις, αν δε θες, δεν έγινε και κάτι».
Καταλαβαίνω φυσικά πως η πρώτη έννοια των ανθρώπων απέναντι σε κάτι στενάχωρο, είναι να μη δώσουν μεγάλη βαρύτητα, πιστεύοντας πως με αυτόν τον τρόπο ο συνομιλητής τους θα στεναχωριέται λιγότερο...Δε θέλουν να σκύψουν περισσότερο κοντά στον άνθρωπο που πονάει και που ίσως εκείνη την ώρα να περιμένει την συμπαράστασή τους. Άλλοι πάλι, δεν ξέρουν πώς. Δεν έχουν μάθει να απορροφούν τα αρνητικά συναισθήματα των ανθρώπων και να τα μετατρέπουν – όσο γίνεται – σε βάλσαμο....
Αναρωτιέμαι όμως πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, γι αυτόν τον συνομιλητή που εκείνη τη στιγμή αντιμετωπίζει μια αποτυχία, αν άκουγε κάτι σαν "Ξέρω πως προσπάθησες πολύ όλη τη χρονιά....Καταλαβαίνω τον πόνο σου και την απογοήτευσή σου...Να ξέρεις πως έχω πίστη σε σένα, κάτσε να δεις πού χρειάζεσαι κι άλλη προετοιμασία, οπλίσου με θάρρος και βάλε ακόμα πιο πολύ τα δυνατά σου"....
Τι σημαίνει "δεν έγινε και τίποτα;". Πόσο ισοπεδωτικό ακούγεται αυτό το "δεν έγινε και τίποτα" σε έναν άνθρωπο που τα τελευταία χρόνια πιέστηκε, διάβασε, αγχώθηκε, κόπιασε...Δεν περνάνε μόνο οι άριστοι στο πανεπιστήμιο. Ούτε φυσικά περνάνε με μαγικές συνταγές. Χρειάζεται ικανότητα, επιμονή, προσπάθεια σε μεγάλο βαθμό. Προσωπικά, βρίσκω τις κρίσεις "δεν έγινε και τίποτα, βγες να διασκεδάσεις" την ίδια εκείνη ώρα που η στεναχώρια έχει σκάσει μέσα στα χέρια σου, τρομερά ανόητες. Πώς να διασκεδάσεις;...
Φυσικά και ένα τέτοιο περιστατικό δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο μόνιμου πόνου. Φυσικά και δεν μπορείς να περάσεις όλη την υπόλοιπη ζωή σου κλαίγοντας γι’αυτό. Tη στιγμή όμως που η λύπη έρχεται και σε βρίσκει, ζήσε το....Η λύπη σου τώρα, είναι η ζωή σου αύριο.
......Διάβασα πριν λίγες μέρες κάτι που στάθηκε σε μια γωνιά του μυαλού μου: «Γι’αυτό που δε σταματάς να σκέφτεσαι καθημερινά, η προσπάθεια τελειώνει μόνο όταν το επιτύχεις. Σταμάτα να το σκέφτεσαι και κάντο».
Και από το κεφάλαιο "ευχαριστιακός τρόπος ζωής" (σελίδες 237-246) που βρίσκεται στο βιβλίο του Δημήτρη Καραγιάννη "Ρωγμές και Αγγίγματα" (Αθήνα 2005, Εκδ. Αρμός).
«..η επιταγή: "μην στεναχωριέσαι" είναι βαθύτατα απελπιστική....Αν μεταφράσουμε την φράση "don't worry" θα δούμε ότι σημαίνει: "μην στεναχωριέσαι και φρόντισε να περνάς ευχάριστα γιατί εγώ δεν αντέχω δυσάρεστες καταστάσεις"...."αν όμως στεναχωρηθείς να το κρατήσεις για τον εαυτό σου και φέρσου σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Διαφορετικά δεν σε αντέχω".....
Η απουσία πόνου δεν μπορεί να αποτελεί προϋπόθεση για μια ζωή ευτυχισμένη, καθώς αυτό αποτελεί μια παιδική φαντασίωση....Το να μην λυπάσαι κάποιες στιγμές ισοδυναμεί με το να μην αισθάνεσαι, γιατί αλλίμονο αν στη ζωή σου δεν υπάρξουν στιγμές έντονης θλίψης, αδυναμίας και πόνου. Τότε θα πρέπει να αναρωτηθείς αν έχεις ζήσει.....
Η αντίθετη κατάσταση είναι αυτή που δεν επιζητεί τον πόνο αλλά γνωρίζει ότι ο πόνος, ενώ είναι πάντα ανεπιθύμητος, αποτελεί δομικό στοιχείο της ζωής και μια υπεύθυνη κατεργασία μπορεί να τον αξιοποιήσει ως μονοπάτι που οδηγεί στην ωριμότητα...Ευχαριστιακή ζωή με τους ανθρώπους, γιατί η παθολογία του διπλανού είναι αφορμή για συνειδητοποίηση και της προσωπικής μου αδυναμίας ... Ευχαριστιακή ζωή με τους ανθρώπους, γιατί όταν επιτυγχάνουν κάτι καλό στη ζωή τους ανοίγουν νέους ορίζοντες που μόνος δε θα μπορούσα να φανταστώ. Επιβεβαιώνουν ότι και εγώ μπορώ να τα καταφέρω, αν το προσπαθήσω...»
Πως το αντιμετωπίζουμε και τι μαθαίνουμε ή δεν μαθαίνουμε από ένα στενάχωρο γεγονός που μας συνέβη ή συνέβη σε κάποιον δικό μας. Αναφέρονται και στο συναίσθημα της λύπης, της θλίψης και άλλα ΄μαύρα΄ συναισθήματα που προσπαθούμε να τα ΄απωθήσουμε΄ ή να τα ΄ξεχάσουμε΄ ή να βρούμε τρόπους αντιμετώπισής τους, πάντα όμως με ένα καταναλωτικό ή επιφανειακό μάτι. Είναι όμως έτσι;
Και αν όμως αντί να προσπεράσουμε τη λύπη, σταθούμε και τη νιώσουμε 100% παρόντες; Μήπως έτσι Ζούμε;
Οι απαντήσεις στα δύο άρθρα.
"Λύπη σημαίνει ζωή"
Άρθρο της Αλεξάνδρας Μπουτοπούλου στο protagon στις 28-8-12.
«...άκουσα μια κυρία να μιλάει με κόρη φίλης της μετά τα αποτελέσματα των βάσεων για τα ΑΕΙ ...Δεν πειράζει κορίτσι μου, σιγά. Δεν έγινε και τίποτα....Κοίτα να βγεις να διασκεδάσεις τώρα και αν θες, θα ξαναδώσεις, αν δε θες, δεν έγινε και κάτι».
Καταλαβαίνω φυσικά πως η πρώτη έννοια των ανθρώπων απέναντι σε κάτι στενάχωρο, είναι να μη δώσουν μεγάλη βαρύτητα, πιστεύοντας πως με αυτόν τον τρόπο ο συνομιλητής τους θα στεναχωριέται λιγότερο...Δε θέλουν να σκύψουν περισσότερο κοντά στον άνθρωπο που πονάει και που ίσως εκείνη την ώρα να περιμένει την συμπαράστασή τους. Άλλοι πάλι, δεν ξέρουν πώς. Δεν έχουν μάθει να απορροφούν τα αρνητικά συναισθήματα των ανθρώπων και να τα μετατρέπουν – όσο γίνεται – σε βάλσαμο....
Αναρωτιέμαι όμως πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, γι αυτόν τον συνομιλητή που εκείνη τη στιγμή αντιμετωπίζει μια αποτυχία, αν άκουγε κάτι σαν "Ξέρω πως προσπάθησες πολύ όλη τη χρονιά....Καταλαβαίνω τον πόνο σου και την απογοήτευσή σου...Να ξέρεις πως έχω πίστη σε σένα, κάτσε να δεις πού χρειάζεσαι κι άλλη προετοιμασία, οπλίσου με θάρρος και βάλε ακόμα πιο πολύ τα δυνατά σου"....
Τι σημαίνει "δεν έγινε και τίποτα;". Πόσο ισοπεδωτικό ακούγεται αυτό το "δεν έγινε και τίποτα" σε έναν άνθρωπο που τα τελευταία χρόνια πιέστηκε, διάβασε, αγχώθηκε, κόπιασε...Δεν περνάνε μόνο οι άριστοι στο πανεπιστήμιο. Ούτε φυσικά περνάνε με μαγικές συνταγές. Χρειάζεται ικανότητα, επιμονή, προσπάθεια σε μεγάλο βαθμό. Προσωπικά, βρίσκω τις κρίσεις "δεν έγινε και τίποτα, βγες να διασκεδάσεις" την ίδια εκείνη ώρα που η στεναχώρια έχει σκάσει μέσα στα χέρια σου, τρομερά ανόητες. Πώς να διασκεδάσεις;...
Φυσικά και ένα τέτοιο περιστατικό δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο μόνιμου πόνου. Φυσικά και δεν μπορείς να περάσεις όλη την υπόλοιπη ζωή σου κλαίγοντας γι’αυτό. Tη στιγμή όμως που η λύπη έρχεται και σε βρίσκει, ζήσε το....Η λύπη σου τώρα, είναι η ζωή σου αύριο.
......Διάβασα πριν λίγες μέρες κάτι που στάθηκε σε μια γωνιά του μυαλού μου: «Γι’αυτό που δε σταματάς να σκέφτεσαι καθημερινά, η προσπάθεια τελειώνει μόνο όταν το επιτύχεις. Σταμάτα να το σκέφτεσαι και κάντο».
Και από το κεφάλαιο "ευχαριστιακός τρόπος ζωής" (σελίδες 237-246) που βρίσκεται στο βιβλίο του Δημήτρη Καραγιάννη "Ρωγμές και Αγγίγματα" (Αθήνα 2005, Εκδ. Αρμός).
«..η επιταγή: "μην στεναχωριέσαι" είναι βαθύτατα απελπιστική....Αν μεταφράσουμε την φράση "don't worry" θα δούμε ότι σημαίνει: "μην στεναχωριέσαι και φρόντισε να περνάς ευχάριστα γιατί εγώ δεν αντέχω δυσάρεστες καταστάσεις"...."αν όμως στεναχωρηθείς να το κρατήσεις για τον εαυτό σου και φέρσου σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Διαφορετικά δεν σε αντέχω".....
Η απουσία πόνου δεν μπορεί να αποτελεί προϋπόθεση για μια ζωή ευτυχισμένη, καθώς αυτό αποτελεί μια παιδική φαντασίωση....Το να μην λυπάσαι κάποιες στιγμές ισοδυναμεί με το να μην αισθάνεσαι, γιατί αλλίμονο αν στη ζωή σου δεν υπάρξουν στιγμές έντονης θλίψης, αδυναμίας και πόνου. Τότε θα πρέπει να αναρωτηθείς αν έχεις ζήσει.....
Η αντίθετη κατάσταση είναι αυτή που δεν επιζητεί τον πόνο αλλά γνωρίζει ότι ο πόνος, ενώ είναι πάντα ανεπιθύμητος, αποτελεί δομικό στοιχείο της ζωής και μια υπεύθυνη κατεργασία μπορεί να τον αξιοποιήσει ως μονοπάτι που οδηγεί στην ωριμότητα...Ευχαριστιακή ζωή με τους ανθρώπους, γιατί η παθολογία του διπλανού είναι αφορμή για συνειδητοποίηση και της προσωπικής μου αδυναμίας ... Ευχαριστιακή ζωή με τους ανθρώπους, γιατί όταν επιτυγχάνουν κάτι καλό στη ζωή τους ανοίγουν νέους ορίζοντες που μόνος δε θα μπορούσα να φανταστώ. Επιβεβαιώνουν ότι και εγώ μπορώ να τα καταφέρω, αν το προσπαθήσω...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου