...είμαστε ακόμη εδώ...

Με αφορμή αυτές τις μέρες που περνάμε ένα πολύ δυνατό τραγούδι, κατά τη γνώμη μου, από δύο καλλιτέχνες που με σημάδεψαν (σας έχω μιλήσει για αυτούς), τον Πάνο και το Χάρη Κατσιμίχα, το "είμαστε ακόμη εδώ" (εμφανίζονται στις 20 Μαρτίου στο ποδηλατοδρόμιο στο ΟΑΚΑ στην Αθήνα).


Κάθεται τα βράδια μέχρι πολύ αργά
πίνοντας μονάχος κάτι βαριά τσιγάρα,
δεν καταλαβαίνει την καινούρια μουσική,
θυμάται το Βαν Μόρρισσον και μελαγχολεί.

Από νωρίς αγάπησε τους στίχους του Σεφέρη,
μα τώρα πια δεν ξέρει, μα τώρα πια δεν ξέρει.
Βαρέθηκε να δραπετεύει στα όμορφα τραγούδια,
βαρέθηκε να ταξιδεύει στις μέρες που θα 'ρθουν, -στις μέρες.

Κάπως τα βολεύει κουτσά-στραβά.
Ψήφισε τρεις τέσσερις φορές αριστερά
κι ας του φαινόταν να 'ναι κωμωδία όλα αυτά.

Στων φεστιβάλ τη θλίψη ξανά θα περιπλανηθεί,
τρέμει μήπως ξαφνικά μ' αυτήν συναντηθεί.
Λάθος ραντεβού σε λάθος καφενεία,
και μια ζωή δυό πόντους έξω απ τη ζωή.

Ακόμη κι αν αυτοί που θέλαμε δεν γίναμε
ακόμη κι αν αυτοί που ήμασταν δεν μείναμε.
Είμαστε ακόμα εδώ, είμαστε ακόμα εδώ,
ψάχνοντας στα τυφλά καινούριους τρόπους.

Αχ! είναι δύσκολο πολύ για μιαν αγάπη να χαθείς , να σβήσεις
μα δυο φορές πιο δύσκολο είναι γι' αυτή να ζήσεις -να ζήσεις.